Zmieniające się tony (?) w klasycznej łacinie

1. Jak uznano G po łacinie?
2. Dlaczego V jest wymawiane w łacińskim?
3. Kiedy zmieniła się wymowa łacińska?
4. Co jest zwinięte r po łacinie?

Jak uznano G po łacinie?

g Przed e, i, y, ae, OE jest miękki (jak w żelu): genitum (Jeh-nee-tooom); W przeciwnym razie g jest trudne (jak w Go): gaudeamus (gah-oo-deh-ah-moos). GN jest wymawiane NY: Agnus (AH-NYOOS).

Dlaczego V jest wymawiane w łacińskim?

Według konsensusu uczonych łacińskich litera V w starożytnej łacinie uznano za [w]. Wydaje się, że ma to sens, ponieważ nie było rozróżniania między V i U, więc litera V może oznaczać samogłoskę [u] lub jej półwokalicznego odpowiednika [w] (podobnie jak z literą I).

Kiedy zmieniła się wymowa łacińska?

Wymowa starożytnych Rzymian, zwanych klasyczną wymową, została zmodyfikowana przez chrześcijanie w średniowieczu, kiedy łacina stała się językiem Kościoła i klasy wykształconej. Możesz zobaczyć tę wymowę, o której mowa w wielu imionach: kościelny, średniowieczny, kościół, chrześcijański lub włoski.

Co jest zwinięte r po łacinie?

R̃ (dolny przypadek: r̃), jest łacińskim r z tyldą diakrytyczną. W międzynarodowym alfabecie fonetycznym reprezentuje nosalizowaną wersję spółgłoski trylowej lub w szerszej transkrypcji również klapa lub kranu nosowa.